‘’Niye canına kıydın sen?’’

Zeynep sessiz kaldı. Kendini parçalamak, boğazı yırtılana kadar bağırmak istiyordu da sanki kilometrelerce koşmuş gibi bitkindi. Kendiyle başbaşa kalmak, sonra da kendinden kurtulmak istiyordu.

‘’Şimdi ne yapacağım ben.’’ Çaresizdi.

‘’Daha gelen giden olmaz buraya, gülüm. Seninle işleri bitti. Ne zaman ki şu toprak bir can daha ister, o zaman sesini duyan olur.’’

‘’Peki ya o?’’ Sakine kınar gibi cıkcıkladı başını başka yere çevirip.

‘’Öyle deme, zoruna gider.’’

Ceset tabuttan çıkarılıp da kucaklandığında Zeynep’in kalbi atsa, oracıkta yüreğine inerdi. Koca bir cüsseydi kefenin içindeki. Tüm ağırlığıyla, nazikçe alıp toprağa yerleştirildi ve üstü örtüldü. Zeynep anlamıştı, ya cesetler ya da ruhlar karışmış olmalıydı.

‘’Gidip kendim arayayım o zaman.’’

‘’Öyle kabrini terk eden ruhlar geri dönebilir mi hiç? Hem nereye gideceksin, nasıl bulacaksın?’’

‘’Öteki tarafa gidecek olan da bedenin değil netice de. Bekle yavrum, yukarıda Allah var, görüyor. O gönderir bir çare.’’

‘’Ben nereye gitsem de gönderir o zaman.’’

‘’Olmaz öyle, dünyada ki gibi kızdırmaya gelmez şimdi.’’ Dişlerinin arasından mırıldandı.

‘’Etmişsin edeceğini zaten.’’

Devam edecek…