İhtimallerden yalnızca biri, diğerlerine oranla daha az beklediği gerçekleşti. Hala uyanamamıştı ya da gerçekten öteki taraf serüveninin içindeydi.

‘’Büyükannen büyükbaban hayatta mıydı, yavrum?’’

‘’Değiller, abi.’’

‘’Anan baban?’’

‘’Değiller.’’

‘’Yetim misin sen?’’

‘’Değilim, Teyze.’’

Sakine ve Mümtaz aralarında bakıştı. Zeynep’in kimsesiz olduÄŸunu, utancından söyleyemediÄŸini düşünmeye baÅŸlamışlardı da ayıp olur diye ses etmemiÅŸlerdi.

O sıra mezarlığı boyunca bir kalabalık doldurdu. Zeynep’ten baÅŸka yeni gelen de yoktu. Zeynep heyecanla doÄŸruldu, bakındı. Ne omzunda tabut taşıyanları, ne kadınların el birliÄŸiyle taşıdığı hüzünlü bedenleri, ne de onlara eÅŸlik eden güruhu tanımıyordu. Erkekler kabri açmak için kazmalarıyla birlikte mevzilenirken Zeynep geri çekildi. Acıtacağından deÄŸildi ya, birileri içinden geçip dururken iyi hissedemedi. Toprak irice bir bedenin rahatça gireceÄŸi ÅŸekilde açılırken bir köşede bekleyip gelen geçenleri seyretti. Ne acısını içinden atmazsa onu parçalayacakmış gibi göğsünü döven genç kadını, ne de baygınlık geçiren ihtiyarı tanımıyordu. Öfkelendi.

‘’Bunlar benim yakınlarım değil. Dedim size, bu işte bir yanlışlık var dedim.’’

‘’Dur hele bir. Bir daha bak, kızım. Belki geride kalmışlardır.’’

‘’Yok, Teyze, yok. Ölünce cenazeme kimlerin geleceğini bilmez miyim ben? Bak, öldüm ama yine rahat yok. Hiçbir şey yolunda değil, bitiremedim.’’

‘’Öyle deme. Daha genceciksin, ne günahın olacak! Cennet de rahat edersin işte, bekleyeceğin bir o kaldı.’’

Zeynep, Mümtaz’a koÅŸtu.

‘’Mümtaz Abi, sen onu hiç gördün mü?’’

‘’Kimi kız?’’

‘’Onu, bizi yaratanı. Ne deniyorsa adına işte.’’

‘’Tövbe haşa. Neden ki?’’

‘’Hesap soracağım da ondan. Bana etmediği kalmadı, daha fazlasını çekmemek için kendimi gökdelenden aşağı attım, yine çekiyorum yine çekiyorum!’’

Sakine de Mümtaz da sustu kaldı. Ne diyeceklerdi ki?

Aradan bir dakika geçti geçmedi, Zeynep burnundan soluyordu. Sonra Sakine çekine çekine sordu.

Devam edecek…