Onlar Azrail’e eşlik eder, Azrail cesetlerini terk etmiş başıboş ruhları bir bir konvoya dahil ederken Zeynep de diğer herkes gibi akışa ayak uydurdu. Bazen öldüğünü kabul etmek istemeyenler, geride bıraktığı tamamlanmamış işlerden yakınıp duranlar çıkıyordu elbette. Ancak sakinleşmeleri uzun sürmüyordu. Ölüler birbirleriyle kaynaşma konusunda dirilerden daha iyiydiler.

Gün batımında, kızıl gökyüzünün altında bir açıklıkta, Azrail’in arkasında durdular. Azrail güneşe bakıp şöyle bir gerindi. ‘’Oh be,’’ dedi. ‘’Sizi bir teslim edeyim de gidip bir güzel dinleneyim.’’

Mezarlık mezarlık gezmeler de o vakit başladı. Azrail, Zeynep’i karşıladığında ki kadar enerjik değildi. Söylenmeleri artmış, sürekli bir şeylere kızmak için diken üstünde bekler gibi bir hali vardı. Azrail’i azarlayacaklar çıkınca, Azrail bir güzel duymazlığa veriyor, kabrine uğurlarken dişlerinin arasından laf sokup savuşturuyordu başından.

Kabileden biri kabrine bırakılırken ne görsün, amcası babasının bestelerini çaldığından beri hısım olduğu amcaoğlu kabir komşusu çıkmış. Tutturdu, ben bu borazan sesliyle yatmam.

‘’Ne demek yatmam insanoğlu, Tanju Okan akrabandı da biz mi gömmedik?’’

‘’Rabbim günahlarımın bedelini bu kafirle mi ödetecek bana sanki? Yatıramazsın beni buraya, ben kulum, haklarım var!’’

‘’Yahu, bırak yakamı! Şeker hastası mıdır nedir? Cehenneme bir selam göndereyim de gör sen.’’

Devam edecek…