Orta sınıf yok olunca, yaptığım haberlerde zenginleri anlatmıyorsam kesinlikle biz fakirleri anlatıyor oluyorum. Bu da haberlerimin yüzde 90’ının konusunu enflasyonun, yoksulluğun ve ekonomik buhranın oluşturduğunu gösteriyor. Kalan yüzde 10’u ise aynı sınıfın insanları olan sokak müzisyenleri ya da aynı sınıfın problemleri olan otopark sorunu gibi konular oluşturuyor.

Ekonomik koşullar nasıl her alanda bizi bir buhranın içine hapsediyorsa benim ürettiğim haberleri de aynı şekilde kısıtlıyor. Bu o denli büyük boyutları olan bir sorun ki hayır için dağıtılan pişiler uğruna insanlar kuyruk oluşturuyor. Bu görüntü, sahnede yeni görünen bir durum değil elbette. Ancak vizörden bakınca algısına varılan şeyler daha büyük bir gerçeklik kazanıyor. Gerçekliğin şiddeti demek doğru olacaktır sanıyorum.

Zaten fakir olduğumuzu biliyorum. Zengin olmayanlar olarak hepimiz bir yerlerde bir pişi kuyruğundayız. Ancak vizörden bakarken ve deklanşöre basmadan bir saniye önce ölümsüzleştirdiğim o anın gerçekliği beni şaşırtıyor. Bir aydınlanma gibi. Zaten bilinen bir şeyin, bilincine varmak, bildiğini fark etmek gibi.

Bazı arkadaşlarımdan sürekli, keşke ülkeyi kimin yönettiğini bile bilmeseydim diye bir söz duyuyorum. Şimdiye kadar çok manasız gelen bu cümlenin acıklılığına da yeni varıyorum. Bu kadar çok acı gerçek ağır geliyor. Çözüm içinse iki seçenek kalıyor. Ya hep beraber delireceğiz ya da buna dur diyenlerin sayısı artacak.

Delirmek daha kolay geliyor.