Geçtiğimiz gün bir kaza geçirdim. Bisiklet üstünde İnönü Köprüsü’nde bulunan bisiklet yolunu takip ederek Atatürk Köprüsü’ne doğru ilerliyordum. Karşımdan gelen motorun bisiklet yolunda süratli ilerlemesi ve beni görmesine rağmen yol vermemesi sonucu kaçamadım ve sola eğilimli hareket ederek korkunç bir kazayı ucuz atlatmış oldum. Yalnızca sağ kolumda ufak tefek sıyırıklar ve kas ezilmeleri var. Üstelik kişi beni bisiklet ve motor parçalarıyla beraber yerde bırakıp gitti. Hastaneye gittim, şikayetçi oldum. Oysa işten çıkarken ki niyetim uzun zamandır görüşmediğim bir arkadaşımla iş çıkışı bir kahve içmekti.

ÇABİP yazılı bir açıklamada bulunarak bisikletin ulaşımda hak ettiği yeri bulamadığını, yönetmelik ve mevzuatların yeterli olmadığını ve en önemlisi TBMM’de defaten gündeme gelmesine rağmen bisikletlilerin motorlu taşıt sürücülerinden kaynaklı yaşamdan koparılmasının önüne geçilemediğini aktardı. Son iki yılda yaşamını yitiren bisikletli sayısının ise 350’yi geçtiğini eklemişler.

Şimdi sizi birkaç yıl öncesine götüreceğim. Ankara’da Dikmen Anadolu Sağlık Meslek Lisesi’nde okurken bir hastanede staj yapıyordum. Beyin Cerrahi Yoğun Bakım Servisi’nde kalan Furkan adında, benden bir yaş büyük olan bir hasta vardı. Kendisi Bitlis’te geçirdiği bisiklet kazası sonucu Ankara’ya gelmişti ve biz tanıştığımızda halihazırda 6 aydır yatan hasta olarak bulunuyordu. Hemşirelerden öğrendiğim kadarıyla normal hayatına dönseydi de vücuduna bir dren yerleştirilecekti ve o dren sürekli kanı temizleyecekti. Arkadaş olmuştuk. Genelde ben konuşurdum, Furkan dinlerdi. Zaten hayatından pek bir şey hatırlamıyordu.

Kötüleşmeye başladığı ilk gün gözlerindeki ölüm korkusunu diğer hastanın penceresinden görmüştüm. Furkan’ı birkaç ay sonra kaybettik. Ben nasıl Çağla’yla bir kahve içmek istediysem o da muhtemelen benzer bir şey için bisiklete binmişti. Kazada kusur payı kimde ve ne kadar, bilmiyorum. Tek bildiğim, ÇABİP’in açıklamasının dikkate alınması gerektiği.

Bisikletli ölümleri son bulsun…