Geçtiğimiz günlerde Twitter’da terapi almak ile ilgili bir konuşmanın altında şöyle bir cümle gördüm:

“Matrak bir arkadaş bul bir saat sohbet et geçer. Psikoloğun elinde reçete yok o da aynı konuşuyor.”

Gerçekten psikologlara yaklaşım ülkemizde bu şekilde mi? Hatta bu sorunun bir de farklı bir türünü daha sorayım; ruhsal sıkıntılarımızı çözmenin yolunun ‘ilaç’ mı olduğunu zannediyoruz gerçekten?

Son zamanlarda herkes mental yorgunlukların esirinde geçiriyor hayatlarını. Kiminle konuşsam, şu anda bulunduğu durumdan hiç memnun değil. Gerek ekonomik, gerek sosyal ilişkiler, gerekse toplumun içinde bulunduğu kafa karşıklıkları içerisinde geçirdiğimiz günlerde psikoloji bilimine çok daha fazla ihtiyacımız var.

Fakat toplumun algısına baktığımda, kaç yıl boyunca öğrenim görmesinin ardından birçok seminer, eğitim, yükseklisans yaparak; hiç de kolay olmayan bir süreç sonrasında klinik psikolog olarak hizmet veren kişileri ‘matrak bir arkadaşla sohbet etmeye’ eşdeğer görmek gerçekten gözlerimin fal taşı gibi açılmasına sebep oluyor.

Terapi seanslarında ne yapıldığını düşünüyorlar acaba?

Ha gerçi ben tahmin ediyorum nasıl düşündüklerini; gidiyorsunuz oturup bir saat sohbet ediyorsunuz ve sonra parasını verip çıkıyorsunuz. Psikolog da zaten hiç bir şey yapmıyor, öylece oturup iki üç not alıyor ve sizi dinlemiş gibi yapıyor.

Terapi süreçlerine giren insanların, bu cümlelerimi okuyunca kahkaha atacaklarına eminim.

Hiç terapi almamış ve bu şekilde düşünen kişilerin nacizane bir şekilde yanlışlarını düzelteyim;

-Terapist, sizin arkadaşınız değildir. Hatta belki de hayatınızda hiç bir duygusal yaklaşım olmadan, size sadece ‘siz’ ile yaklaşan; sizi kendi değer, fikir yargılarından sıyırarak ‘insan’ gibi gören tek kişi olabilir.

-Evet, terapistler ilaç yazamazlar ama mental problemlerin zaten çözümü ilaç değildir. İlaç bu süreçlere yardımcı olur, ama hiç bir ilaç içinizdeki umutsuzluğu, mutsuzluğu çözecek kadar akıllı değildir. (Eğer ilaç kullanmanız gerekiyorsa, bir psikiyatra başvurmanızda fayda var)

-Terapist, sizin arkadaşınız olmadığı gibi ‘matrak’ hiç değildir. Sıkıntılar, üzerinden espri yapılarak, tiğe alınarak, komediye vurularak geçmez; aksine daha çok içinize saplanmasına neden olur. Bir sıkıntı ancak o konuşulduğunda, fark edildiğinde ve görüldüğünde açılmaya başlar.

Terapi seansları, iki kişi bile olsanız o oda içerisinde, aslında tamamen kendi başınıza kaldığınız yegane yerdir ve terapistler kendi yüzleşmenizde size rehberlik ederek, sizin tanımlayamadığınız o duyguları teker teker tanımlamanıza yardımcı olarak, boşlukta sallanmamanız için eşlik edecek kişilerdir.

Umarım ufak da olsa kendi düşüncelerim doğrultusunda bir şeyleri açıklığa kavuşturabilmişimdir.