Nöbetçi Eczaneler
1 yıldan bahsediyoruz. Tam tamına koskoca bir yıl. İyisi ile kötüsü ile geçen 365 gün.
Koronavirüs ile geçtiğimiz sene Mart ayında tanıştık ve o günden bu güne bir yıldan daha fazla bir zaman geçti. Gelinen noktada, geçen seneden hiçbir farkımız kalmadı. Çanakkaleliler olarak yine, yeniden kordonlara, sahile, denize, boğaza erişimimiz kısıtlandı.
Kordon kapandı kapanmasına ama bir şey unutuldu. Kordonla beraber, kordonun hemen yanı başında duran kaldırımda kapandı. Vatandaş 20 metrelik kordon boyundan koptu ve 2 metrelik kaldırımda hayata tutunur hale geldi.
Kordonu geçecek olursak, mekanlar bir kez daha kapandı. Paket servis ile çayımız-kahvemiz eksik edilmiyor fakat, sorunu ve yaşadıklarını bir de kafelerde, lokantalarda çalışanlara sorun. Gelelim sağlık personellerine… Psikolojileri tamamen bozuldu. Hastanelerde çalışan sağlık personeli tam anlamıyla sırat köprüsünü yaşarken gördü. Bir tarafı virüsü tedavi etmeye çalışıyor. Bir tarafı gelen koronavirüs dışındaki hastalıklarla ilgileniyor. Diğer tarafı, dolan yoğun bakım servisinin yatak kapasitesi ne zaman artacak diye bakıyor. Öbür tarafı, fazladan yatak gelse ne olacak, personel yok, ben nasıl 10 hastaya birden bakacağım diye düşünüyor. Bir başka tarafı ise hastaneden bir şey kaptıysam ben eve nasıl giderim. Evdekilere bulaştırmam lazım diye tüm gün her saat başı düşüne düşüne kendisini yiyip bitiriyor.
Gelelim otobüs şoförlerine. Ulaşımda, sefer sayıları azaltıldı. Öğrenciler yok, şehrin tadı-tuzu yok. Sirkülasyon yok. Halk otobüsü şoförleri evlerine hapsoldular. Çalıştıkları günleri mumla arar oldular.
Berber tamamen diken üstünde… Hem dükkanım kapanır mı hem dükkanım kapanmazsa ben koronaya yakalanır mıyım diye diye o da kendisini yedi bitirdi.
Emekçi, ücretsiz izine çıkarılmamak için canla-başla çalışır oldu. Kısa çalışma ödeneği vardı o da kesildi, patron ile emekçi arasında koronavirüs mücadelesi asıl şimdi başladı.
Daha değinemediğim o kadar çok sorun var ki bir de bu sorunların gölgesinde yaşanan siyasi çekişmeler var. CHP’nin “128 Milyar Dolar Nerede?” kampanyası var. Asılan afişlerin indirilmesi daha sonrasında indirilen afişlerin bir daha asılması ve tekrar tekrar indirilmesi var.
CHP’nin astığı afişler ve o afişlerin indirilmesi ile 1 yıllık sürede koronavirüs mücadelesinde Türkiye’nin bir açılıp bir kapanmasına döndü. Açılsa da aynı sonuç, kapansa da!
Psikolojimiz bozuldu! Ruhsal durumumuz derin bir çöküntü içerisinde. Takıntılı bireyler haline dönüştük. Ellerimiz, cildimiz dezenfektanlardan yara oldu, artık milletin elinden kan gelmeye başladı. Sevdiklerimizi, en yakınlarımızı gün aşırı kaybettik. Gömemedik bile! Mezarlıklarda alışık olmadığımız bir törenle sevdiklerimize veda edemeden onları uğurladık. Birçok şey değişti hayatımızda ama psikolojimiz normalmiş davranmaktan hiç vazgeçmedik.
Şimdi, gelinen süreçte kesinlikle ama kesinlikle; “Evden bir türlü çıkamayan günah keçisi 65 yaş üstü vatandaşa, aylardır arkadaşlarından kopan eğitim mağduru öğrenciye, bu şartlar altında üniversiteyi kazanamayan gence, dükkanı aç-kapa yalama olan ve borçtan boca koşan esnafa, koronavirüsle boğuşurken, kendisine verilen sözlerin tutulmadığını gören sağlık personeline, 1 yıldır sokakta her türlü garabet ile cebelleşen ve hala aşılanmayan kolluk görevlilerine tepeden tırnağa psikolojik destek şart!
