Yaşam, yaşamımızın sorumluluğunu aldığımızda, yaşamın anlamsızlığını kabul edip ona anlamlar bulmaya çabaladığımızda, sorumluluk aldığımızda, sorumluluklarımızın peşinden gittiğimizde anlamlı hale gelecek. Özgürleşmenin sorumluluğunu hissettiğimizde ve ancak bu uğurda bir şeyler yaptığımızda…

Marx’ın “İnsan, tarihini kendi yapar, ama önceden hazır bulduğu koşullar içinde” deyişinin özüdür. İnsan unuturken de, tarihini yaparken de, boş kağıt üzerine yazı yazarken ki gibi özgür değildir. Doğal ve toplumsal süreçte, süreklilik aslidir ve kopuş ancak uzun dönemde kendini açığa vurur.

İnsan büyük ölçüde yaşadığı toprakla, içinde yetiştiği kültürle, kullandığı dille kurar kendini. Bunun için her gidiş kendinden kopuş, kendini yeniden kurma çabasının kaçınılmazlığıdır. Her giden yeniden kurmak zorunda kalır kendini. Kalırsa ya bireyselleşecek, sürüye katılırsa da kendinden kopacak.

Bireyselleşmeyi seçtiğinizde sistemi karşınızda bulup, yalnızlaşma ve sonucunda yabancılaşma olgusu ile karşı karşıya geliyorsunuz. Düşünmemeyi, sürüye katılmayı, sisteme ayak uydurmayı, makineleşmeyi seçtiğinizde de yaşadığınızın sizin yaşamınız olmadığınızı anlamakta gecikmeyerek belki de daha kısa bir sürede yabancılaşmanın eşiğine geliyorsunuz.

Kendine yabancılaşmakla topluma yabancılaşmak arasında bir seçim yapmak gibi sanki. Hangisini seçersek seçelim kazanamadığımız, kaybettiğimiz bir oyun. Oyunun kurallarını öğrenirsek yeni bir yol, yeni bir seçeneği kendimiz oluşturabiliriz. Çözüm kendini tanımakta.

Kendini gerçekleştiremeyen insan kendine yabancılaşır. Kendine yabancılaşmış insan da artık kendinden kopmuş demektir. İnsan olmanın sorumluluğunu aldığımızda çıkacağımız yol kendimizi tanıma ve varoluşumuzu gerçekleştirme yolculuğu olacaktır. Birey olabilmek için, ben diyebilmek için önce kendimizi kaybetmemiz gerek. Neyi kaybettiğimizi bilirsek neye ihtiyacımız olduğunu da bilebiliriz.

Yabancılaşma bizi bizden, yaşamımızdan, eylemlerimizden, anlamlarından uzaklaştırır ve doğaya döndürür. Sonrasındaysa şanslıysak eğri oturup doğru düşünüp, gerçekten ihtiyacımız olanları değerlendirip yeniden kendimize, kendi yaşamımıza dönebiliriz. Bu bağlamda yabancılaşma kendimizi gerçekleştirme yolunda bir fırsattır. Çözüm, kendini yeniden doğurmakla mümkün.