Aşk ve gurur

Tarihin hiçbir döneminde hiçbir yazar, araştırmacı, filozof, sosyolog ya da bilimum hiçbir bilirkişi, bulunduğu yerden bir adım öne çıkarak, bu iki kelime arasındaki gizemi çözdüğünü söyleyememiştir.

Romanlara, makalelere, şiirlere, filmlere konu olan bu girift meselenin özü ise dogmatik bir ‘taraflılık’ koşuluna bağlıdır. Ki bu noktada ‘Aşk ve Gurur’ ikilem olmaktan çıkarak gözünü, yalnızca tek bir cevabı olan mutlak bir netliğe diker:

Aşk mı yoksa gurur mu?

Çünkü çoğunluğa göre birinin başladığı yerde diğeri bitiyor. Bir halatın iki ayrı ucunun ters istikametlerde çekiştirilmesi gibi…

Ya biri ya diğeri?

Hangisini öne koyacaksın?

Hangisi daha güçlü?

Kalbin ve mantığın arasında mekik dokuyan ibreyi, bir butona basar gibi birinden yana durdurman, taraf ya da bertaraf etmen mümkün mü?

Ya da belki ilk soru şu olmalı:

Sahiden de o butona basman gereken yerde misin?

Aşk ve gururdan birini seçmen, taraf olman gereken yerde misin?

Sahi, taraf olma eşiğin tam olarak neresi?

Ve o eşikteysen asıl soru ise şu:

İnananlardan mısın yoksa ikna edilenlerden mi?

İşte tam o an doğru soru, doğru cevabı da getiriyor:

İnanmak ya da ikna olmak.

Asıl ikilem buydu. Aşk ve gururdan hangisini seçtiğin değil, nasıl seçtiğin önemliydi.

Çünkü bu seçimi yapman için gerekli koşullar oluştuysa, kalbin ve mantığın arasında gidip gelen ibreye karşı iki seçeneğin oluyor; direnç geliştirmek ya da izin vermek… Ve gerçek bu noktada oluşuyor; İbrenin döngüsüne direnç geliştirerek müdahil olduğun anda kendini herhangi bir tarafa ikna etmiş oluyorsun. Ancak bu döngüye izin verip ibreyi hür bıraktığın an ise seçtiğin tarafa ‘ikna’ edilmiş değil, ‘inanmış’ oluyorsun.

O halde kimsin?

Taraf olma eşiğinde, inananlardan mısın yoksa ikna edilenlerden mi?