Büyüklere masallar

Saksının içine bastırdığı kırışık ellerindeki çatlaklar, toprağa değer değmez çamurla dolmuştu. Bense saksıdaki tohumu işaret ederek merakla atıldım o an. “Ne çıkacak buradan dede?”

Derin bir iç çekerek cevapladı sorumu. “Nilüfer.” Ve ekledi: “Anlamı da çok güzeldir bu çiçeğin…”

Meraksızca yüzümü buruşturdum. “Neymiş?”

“Saf demek, kötülüğün hiç değmemiş olduğu demek.” Yutkundu. “Nilüfer, içinde yetiştiği çamurlu, balçıklı sudan dahi tertemiz çıkarak çiçeklenir.”

“Hiç de bile!” Yüzümü ekşitip dedemin çamura dönen ellerini işaret ettim. “Ona dokunduğun için senin ellerin bile pimpis oldu!”

“Evlat…” dedi, çınar ağacının gölgesine doğru bir iskemle çekerek. “Bak, sana ne diyeceğim… Ama bu söyleyeceğimi yıllar yıllar yıllar geçse bile, aklından çıkarmayacağına dair söz vereceksin bana. Tamam mı?”

Gözlerimin içi parlamıştı. “Tamam!”

Gülümsedi. “Herhangi bir zamanda, kızım… Herhangi bir yerde…” dedi. “İyiliğe, saflığa, temize ve güzele dair her ne görürsen… Gözlerini kocaman aç ve etrafına çok dikkatli bak. Bunu yaptığında, oralarda bir yerde mutlaka, elleri kirli olan birilerini göreceksin.”

Cevabı beğenmemiştim. “O niye dede?”

“Düşün, evlat…” Yerdeki yaprakları işaret etti. “Bahçeyi süpürürken veya bir tabağı, bir bardağı temizlerken elin kirlenmiyor mu? Ayakkabılarını silerken ya da… Ellerin mutlaka kirlenmiyor mu?”

“Evet ama…”

“Hiçbir şey kendiliğinden güzelleşmez, kızım” dedi, yaşlı ve bilge adam. “Ardında mutlaka o ‘şey’i güzel kılmak için çirkinliğe razı gelmiş birisi olur. Onu temiz kılmak için, elini kirletmeyi göze almış birisi olur. O yüzden… Aldanma, kızım. Sadece o kirli ellere bakıp aldanma… O ellerin hangi yolda, neyi güzelleştirmek için çamura bulandığını görmeden, kirini görürsen, aldanırsın…”