Kulaklığa övgü

Bin tane önemli olayın yaşandığı, gündemin neredeyse her saniye değiştiği canım ülkemde benim içimden sadece kulaklığı icat eden kişiye övgüler düzmek geldi.

Zira kendisi olmasaydı büyük ihtimalle 6 saat süren şehirlerarası otobüs yolculuğum, kendimi bir 3. Sayfa haberinin kahramanı olarak bulmamla neticelenebilirdi.

Yahu arkadaş! Bir insan 6 saat aralıksız ne konuşabilir? Ne anlatıyor olabilirsin bu kadar zaman boyunca?

Kulaklığı çıkarmak zorunda kaldığım birkaç dakikalık süreler boyunca maruz kaldığım İstanbul’da bulunan Halk Eğitim Merkezlerinin harikalığı bir yana (bu yine hanımefendinin üzerimize püskürttüğü en faydalı bilgiydi), niçin herkesin nüfus kağıtlarını yenileriyle değiştirmediğinden tutun da denetimlere kadar uzanan geniş bir yelpazede kendisinin tüm görüşlerine vakıf olduk.

Niye?

Çünkü hanımefendi konuşmayı seviyor.

Otobüs yolculuğunun Gelibolu’ya kadar olan kısmında farklı koltuklarda oturan kişilere yönelik denediği konuşmaya mahkûm etme denemeleri başarısızlıkla sonuçlanınca umutlanmıştım ama olmadı.

Gelibolu otogarından binen ve bu hanımefendinin yanına oturan diğer hanımefendi, ilk başlarda konuşmaya hevesli gibiydi. Ben de durumu fark edip, zırhımı (kulaklıklarım) kuşandım hemen.

Fakat kendi sesine hayran kişilerden beklenileceği üzere, hanımefendi yanındaki kişiye konuşma fırsatı vermedi ve asli görevi kafa ütülemekmişçesine 6 (ALTI) saat boyunca performansını sürdürdü.

Size şu kadarını söyleyeyim; kulaklıklarıma rağmen neredeyse cıngar çıkarıyordum.

Utanmasam Esenler otogarını gördüğümde ağlayacaktım, o derece.

Demek ki neymiş, bir kulaklık bin müsibet örtermiş.