“Acımadı ki!”

İki hafta kadar önce “Gelmiş geçmiş en korkunç kişi” başlıklı bir köşe yazmış ve “Gündemi bizimki kadar sık değişen, her an bir başka şok edici gelişmenin yaşanabildiği ülkelerde haliyle haberler bir müddet sonra kanıksanmaya başlıyor.” demiştim.

Toplumun neredeyse tamamını ilgilendiren bir haber paylaştık dün internet sitemizden. Haber öncesi anonsu olarak da sosyal medyadan “Saklanan korkunç gerçeği açıklayacağız” paylaşımı yaptık ki insanlarımız merak etsin.

Bir müddet sonra da “Vebalı et mi yiyoruz?” başlıklı haberi okuyucularımızla paylaştık.

Fakat şöyle bir şey oldu; okuyucularımız “Vebalı et mi yiyoruz?” haberini yeteri kadar korkunç bulmamış olacaklar ki bize “Eee hani nerede o korkunç gerçek?” diye sitem etmeye başladılar.

Baktık olacak gibi değil, küçük bir açıklamayla durumu açıkladık.

Bütün bunlar olurken aklıma çocukluğumun geçtiği mahalledeki bir komşu çocuğu geldi.

Bu çocukcağız “yaramaz” olduğu gerekçesiyle annesinden o kadar çok dayak yerdi ki içiniz acırdı. (Hepimiz dayak yiyorduk ama onunki başka boyuta geçmişti artık).

Yine bir gün bu çocukcağız yerden aldığı bir avuç toprağı yerken annesine yakalandı. (Bu arada toprak yeme alışkanlığının aslında vücutta eksik olan mineral ve vitaminleri karşılama ihtiyacından doğduğu daha o tarihlerde bilinmiyordu pek. Ayrıca bilinse de o annenin hiç umurunda olacağını da sanmıyorum.)

Annesi sanki o çocuğu kendisi doğurmamış, başına bir şey gelecek olsa dünyayı yakmak istemeyecekmiş gibi vurmaya başladı çocuğa.

Ama çocuk bırakın ağlamayı, gülmeye başladı. Ve kolunu uzatıp annesine, “Acımıyor anne, ısır ısır” demeye başladı.

Velhasıl, bize artık vebalı et falan korkunç gelmez. Ben asıl nasıl olur da hâlâ sokaklarda “Acımadı ki!” diye bağırarak koşmadığımıza şaşırıyorum.

Onu da yaparsak, tam olacakmış gibi geliyor çünkü.