Nöbetçi Eczaneler
U2 grubunun efsane şarkılarından biri bu. Merak etmeyin ‘Amerikân’ değiller. İrlandalı cankuşlar bunlar. Bir dönem mavi gözlüklü Bono, pek bi meşhurdu. ‘Solcu’ falandırlar hani… İrlandalılar harika insanlardır. Tıpkı bizim solculara benzerler. Ancak bizim solcularımız çok kötü anlatıldığından halkımıza… Kominist falan diye… Belki “Komonist” diyen de vardır.
Bu arada İrlandalı topluluğun adını aldığı U2, efsanevi ‘Amerikân’ casus uçağıdır.
İroni bizim topraklarda gerçek diye anlaşılır ama… Adamlar ironiyi anlıyor anacım!
Komonist deyince devam edeyim azıcık..
Bir dönem sanılırdı ki, bütün bu ‘komonist’ler memleketi alıp Moskova’ya götürecek. (Habire bağırırlardı, Komonisler Moskova’ya diye… Komünistler gitmedi ama pek çok faşist, Moskova’ya gitti ayrı konu… Rus kadınları üzerinden fethetmeyi düşündüler sanırım.)
Misal iki evin var. Olmadı. Bu ‘komonist’ler tekini alıp evsiz birine verecek! Herkes eşit olacak. “Yani kardeşim ben kazanacam, sonra devlet elimdeki alıp eşitlik diye…” Böyle anlatırlardı annem korkudan ne yapacağını bilemezdi.
Ben söylerdim öyle bir şey yok diye ama korkmuştu bir kere, dinler mi beni?
Ne ki gerçek öyle değildi. Ne kadar ezilmiş varsa, komonistti. Birinden alıp verecek halleri yoktu. Türkler gibi Kürtler de… Ne kadar ezildin o kadar bi şeysin işte. Nesin? Sesin çıkmazsa seçmen, sesin çıkarsa komonist!
Ayrıca, Kürtler’in de kuyruklu olduğuna inananlar vardı bir dönem.
‘Kuyruklu Kürt’ diye boşuna söylenmemişti.
“kürtlere kuyruklu derler
yalan.
kuyrukları yok.
yalnız çok âsi, çok fakir insanlar.
zenginleri de var
ama az,
beyleri…” / Nazım Hikmet
Nerden girdim bu konuya… Hemen çıkayım, çıkmazsam çetrefil bir hâl alacak. Murat Uyurkulak’ın “Tol” romanından alıntıyla bu bahsi kapatayım: “Devrim vaktiyle bir ihtimaldi ve çok güzeldi.” (Bu arada bir ekşi sözlük yazarı bu cümleye not düşmüş: “bir bonsai gibidir devrim, içimizde yetiştirdiğimiz küçük ama yetişkin bir ulu çınar…”)
•••••••
Bu arada “Yumruk Mezesi” yazımdan sonra dostlardan davet aldım. “Çipura hazır, rakıyı dert etme hallederiz.” şeklinde. Sağ olsunlar, var olsunlar. Diyabet nedeniyle rakıdaki “süper şeker”i bir süre almamam gerekiyormuş. Zaten haftada 120 gr alkolden fazla almamak lazımmış. Mümkünse hiç içilmemeliymiş. Hem keseye, hem karaciğere dert kendileri. Peki diğer dertler? Prozac var, Xanax var…
Çarşı pazara epeydir çıkmıyordum. Biraz balık bakayım dedim. Balık pazarından geçerken yüzüm gözüm açıldı. Tezgâhlara bolluk, bereket gelmiş. Çok kimse yoktu, sabahın erken saatine verdim. Fiyatlar yaza göre bir hayli düşmüş. Cuma Pazarı balıkçıları daha bir hareketliydi. Sardalya 10 TL idi. Bu bollukta fiyatları yukarıda tutamazlar zaten.
Havuzgillerin yazılı- görsel medyasının ve hatta reklamcıların dünyasında yaşamak istediğimi ciddiye almış gibi… Bir baktım AA… Yok canım şaşırma AA’sı değil. Anadolu Ajansı. Muhabir-kameraman, “Röportaj yapabilir miyiz?” dedi. Evetledim. “Palamut haberi yapıyoruz.” dedi. Yaparız dedim. Çok olumlu konuştum. Olumsuz konuşsam ham kayıtlarda sonsuza kadar kalabilirdim. Hayır hayır, üstüme yeni röportaj kaydı yaparlardı. Silin gitsin derlerdi. Artık dijital kayıtçılar. Kayıp mayıp yok kalitede…
Ben de TV’de görüneyim, benim neyim eksik dedim. Gözlüklerimi çıkarttırdı muhabir. Ailecek seviyoruz balığı, şu sıralar Palamut çok uygun. Tavasını yapacağız filan diye kıvırdım işi…
Beni görürseniz ekranda, rol yaptığımı bilin yani. Rol icabı öyle konuştum.
Ekrana çıkmak kolay değil. Herkese nasip olmuyor. Belli bir çerçeve içinde olmanız lazım.
Trump falan, sökmez bize onu da ilave edeyim mi dedim muhabire…
“Yok beyefendi, Palamut yeterli” dedi.
Kibar çocukmuş. Yükselir bu dedim içimden.
